Geceleri hiç erken yatamıyorum ben ne elim gidiyor yazmaya ne de yüz çevirebiliyorum beni benle bırakanlarıma.
Zararın dönülmez noktasındayım.Kar’larım kir pas içinde.Şu yaşadıklarım çıkmayan lekeler gibi ciğerlerimde.
Hayatın sen ” insanlara güvenme ” şekli olarak hayatıma girip bütün düzenimin altını üstüne getirip gitmek de neyin nesiydi.
Farklı bedenlerde aynı nefesi alıp verirken.Ya da ne gerek vardı yaz günlerinde üşümeye.İnancım da kalmadı artık hiçbir şeye.
Her geleni farklı sanıp içimde tozu dumana katıp arkasından sayfa sayfa yazmaktanda usandım artık yazdıkça kan kusandım ben.
Kaldırıyorum seni hafızamın tozlu raflarına olur ya birgün aynı şarkının nakaratında denk gelirsek biz şarkılara değil şarkılar bize ağlasın.
Bir önceki yazımız olan Avaz Avaz Susmak Şiiri | Ahmet Can başlıklı makalemizde ahmet can şiirleri, amatör şiirler ve avaz avaz susmak hakkında bilgiler verilmektedir.